The Carlisle Brothers (1936)

Duo,bestaande uit:

• Cliff Carlisle: (zang, gitaar, Hawaï gitaar, dobro, steelgitaar, jodelen), Geb. 6-5- 1904, Ov. 2-4-1983
• Bill Carlisle: (zang,gitaar, jodelen), Geb. 19-12-1908, Ov. 17-3-2003

Opnameperiode: 1936 tot in de jaren ‘60.

Cliff (Clifford) Carlisle werd geboren in Taylorsville (Kentucky), zijn jongere broer Bill (William Tolliver) Carlisle, kwam in Wakefield (Kentucky) ter wereld. Cliff Carlisle toonde al op jonge leeftijd interesse voor de Hawaï gitaar, toen de Hawaï muziek erg populair was o.a. door toedoen van de gitaristen Frank Ferera en Sol Hoopi. Hij werd later een van de beste steelgitaristen in de countrymuziek. Tevens werd hij een pionier van de dobro.

In 1920 treedt Cliff voornamelijk lokaal op. In die jaren voornamelijk met nicht Lillian Truax. Met het huwelijk van Lillian kom ter een einde aan dit duo. Cliff gaat verder met Wilbur Ball met wie hij voor onder anderen Panachord, Melotone, Gennett, Champion en Conqueror,een aantal platen opneemt. 

Men tourt in het vaudeville en circus circuit in de jaren 20.

Carlisle en Ball namen ook onder de naam Otto and Jim Fletcher nog een aantal platen op. Van Cliff is bekend dat hij daarnaast ook nog actief was onder de pseudoniemen Bob Clifford en Amos Greene.

In 1930 treden Carlisle en Ball op in Louisville(Kentucky ) voor het radio station WHAS-AM en in 1931 gaan Carlisle en Ball met Jimmie Rodgers de studio in om opnamen te maken. Meer optredens volgen, onder meer voor WBT-AM in Charlotte (North Carolina), WLS-AM in Chicago en WLW-AM in Cincinnati (Ohio)

In 1936 Gaan Carlisle en Ball uiteen en Cliff zet zijn muzikale reis voort in 1936, ditmaal samen met zijn 4 jaar jongere broer, Bill. In die jaren wordt regelmatig materiaal uitgebracht, ondanks het fet dat tussen 1936 en 1938 geen opnames worden gemaakt.

Veel van de liedjes uit die tijd zijn erg dubbelzinnig en bevatten veel seksuele toespelingen, waarbij verwijzingen naar de “Barnyard” bijna een handelsmerk vormden.

Hun gebruik van dubbelzinnigheden en spitse tekstuele vondsten in de muziek is overigens niet iets waar de broers het alleen recht op konden claimen. Kijken we naar de Blues dan verwijst de “Crawling King Snake” of een van zijn aanverwanten, naar iets heel anders dan naar de koudbloedige tuinbewoner.

In de publicate “Boom’s Blues”, welke in wezen twee boeken bevat, te weten “De Blues, Satirische liederen van de Noord Amerikaanse Neger (een verloren gewaande tekst van Frans Boom uit de periode 1943/1945) en Booms Blues, een reconstructie van de Vriedschap tussen Frans Boom en Will Gilbert (Pseudoniem van W.H.A..Steensel van der AA*)in de oorlogsjaren, wordt (voor het eerst?) een structuur- en tekststudie grmaakt van blues teksten, waaruit duidelijk blijkt dat de De Blues,Country Blues en County muziek, zo niet in tekst dan toch in thematiek een grote mate van overlap kenden.

Terug naar de broers Carlisle:

Zij tekenden bij RCA-Victor in1936, maar in de jaren dat zij samen opnamen maakten deden zij dit voor bijna allebelangrijke platenlabels. Dit duo trad meer dan 10 jaar voor het radiostation WNOX-Knoxville radio op. In de shows”” Mid-Day Merry Go Round” en “Tennessee Barn Dance”. Bill wordt geroemd om de precisie die hij in zijn gitaarspel weet te leggen.

Cliff was waarschijnlijk, na Gene Autry, dé solo-artiest die in de jaren ‘30 de meeste opnamen maakte.

In 1947 stopt Cliff ermee enBill formeert een nieuwe groep, de Carlisles. Hits volgen en de groep wordt onderdeel van de "Grand Ole Opry".

Tijdens zijn carrière heeft Bill meer dan 60 country awards gewonnen.

In de jaren ‘60 deed Cliff een aantal optredens met zijn broer en maakten zij samen opnamen. Bill Carlisle werd in2002 opgenomen in de Country Music Hall of Fame.

Muziek (Log-in benodigd)

The Carlisle Brothers met Bill Grayson op Banjo.

* Will Gilbert zal in de oorlog nog een dubieuze rol spelen bij de “Kulturkammer”, waarbij een tweeslachtig beeld ontstaat van een mandie probeert ruimte te laten in de door die instantie opgestelde regels. Het is dan ook de vraag of het stempel dat hij na de oorlog kreeg, volledig terecht is. Vanuit zijn voorgeschiedenis en de briefwisseling met Frans Boom ontstaat een beeld dat niet geheel in overeenstemming lijkt met de restrictieve Duitse beleidsplannen voor de culturele sector.