The Dixon Brothers (1936)

Duo bestaande uit:

• Dorsey Dixon (zang, gitaar, viool) geb.14-10-1897/overl. 18-4-1968
• Howard Dixon (zang, steelgitaar) geb. 19-6-1903/overl. 24- 3-196

Opnameperiode: 1936-1938 diverse bronnen spreken van 55 en 61 opnames.Dorsey Dixon neemt in 1947 met The Buckeye Boys (Met CLiff Carelisle ) nog het nummer Death by the roadside op.

Nancy en Howard Dixon Sr. wonen in Darlington (South Carolina) rond de eeuwwisseling. Het gezin Dixon bestaat uit vader, moeder en 7 kinderen.

Dorsey Murdock Dixon, zoals zijn volledige naam luidt, verlaat school op twaalfjarige leeftijd om , net zoals alle (werkende) leden van het gezin, in dienst te treden bij de Darlington Cotton Manufacturing Company, de lokale textielfabriek. Zus Nancy werkt al in de fabriek vanaf haar 8^e jaar.

In 1909 is Dorsey werkzaam als moteur asan de weefgetouwen in de fabriekk. Berichten spreken over een kleine, magere man, met beperkt zicht. Aangemoedigd door vrienden en familie leert Dorsey traditionals en sentimentele liederen zingen en van een bevriend onderwijzer krijgt hij viool lessen. Rond zijn 14^e speelt Dixon ook gitaar. 

In eerste instantie zingen de Dixon broers als trio met Tommy Dixon. Hieraan komt abrupt een einde als Tommy in 1920 op 15 jarige leeftijd overlijdt.

Ten tijde van de eerste wereldoorlog werken Dorsey en Howard als “Signalman” voor de Atlantic Coast Line Railroad. Deze seinwachters hadden als voornaamste taken het communiceren middels vlagsignalen met de treinmachinist, het vastleggen van de gepasseerde treinen in een register, en het waarschuwen van de volgende seinposten middels belsignalen. Tevens moest worden vastgesteld of de trein nog ‘compleet’ was. Dit gebeurde door te controleren of op de laatst passerende wagon de rode lantaarn zichtbaar was, die het einde van de trein markeerde. Als men deze lantaarn had gezien wist men dat de trein nog volledig intact was en dat het baanvak dientengevolge vrij was van obstakels.

Na de oorlog worden beide broers ontslagen. Dorsey vindt werk in een textielfabriek in Lancaster (South Carolina). Later verhuist hij naar East Rockingham (North Carolina). De rest van het gezin volgt spoedig.

In 1931 wonen de broers een optreden bij van Jimmie Tarlton bij, waarna zij een verandering in stijl doorvoerden. Howard stapt over van de traditionele gitaar naar Hawaï stijl\

Dorsey schrijft, hij is inmiddels in de fabriek als “wever” werkzaam en bedient 16 weefgetouwen, het nummer ‘Weave Room Blues’, een beschrijving van het harde zware leven in de fabriek en de moeite die het personeel heeft om met het karige loon dat zxij verdienen rond te komen.

Een lokale krant, de ‘Rockingham Post-Dispatch’ drukt de liedtekst af, waarna Dixon vreest voor zijn baan. Onnodig naar later blijkt. Het lied valt bij de eigenaar van de fabriek zó in de smaak, dat deze de aspirant tekstschrijver opzoekt en feliciteert met zijn prestatie. Later zal het nummer worden gecovered door Fisher Hendley, leider van de groep met de kleurrijke naam “Fisher Hendley and his Aristocratic Pigs”.

Begin 1934 doen de broers auditie voor ‘the Crazy Barn Dance’, een nieuiw Country programma op het radiostation WBT.

Ze nemen ontslag bij de testielfabriek en maken als duo deel uit van J.E. Mainers Mountaineers. In die hoedanigheid zijn ze vaak te horen geweest tijdens J. W. Fincher's Crazy Water Crystals Saturday Night Jamboree, een door een laxeermiddelen producent gesponsorde radio show die tot 1937 op WBT te horen was.

Het vele touren en de onregelmatige inkomsten dwingen de broers in oktober 1935 hun oude stiel weer op te pakken.Een talentenscout van Victor, die de broers op de radio heeft gehoord, biedt hen een platencontract aan.

Voor hun eerste opnamesessie bereiden de broers zes nummers voor, waaronder het bij de luisteraars inmiddels zeer geliefde ‘Weave Room Blues’.

Een van hun bekendste nummer is’ I didn’t hear nobody pray’uit 1938, een nogal belerend lied over de gevolgen van drank in het verkeer. Dorsey baseerde het op een ongeluk vbbij “The Triangle Filling Station, waar hij getuige van was.

Dit nummer wordt door Roy Acuff opgenomen onder de titel ‘Wreck on the Higway’. Acuff kan zich niet herinneren waar hij het nummer heeft opgepikt en zet zijn eigen naam er onder als componist/tekstdichter. Het nummer woprdt een landelijk succes. Dorsey spant, na juridisch advies te hebben ingewonnen, een rechtszaak aan en wint deze, maar rijk is wordt hij er niet van.

Het nummer is inmiddels over de top als de rechbank tot een uitspraak komt.

Er resteert een bedrag van één derde deel van de $ 5000-, royalties tot dan toe en een onbekend gebleven percentage van toekomstige opbrengsten.

De Dixon broers namen veel originele nummers op over veel verschillende onderwerpen. Hun harmonyzang werd gekenmerkt door een schel stemgeluid.

In de late jaren vijftig kent hun muziek een opleving als studenten onderzoek doen naar hillbilly en work songs, wat leidt tot optredens bij het Newport Folk Festival van 1963.

Muziek (Log-in benodigd)