De traditionele Country muziek van het Amerikaanse platteland, dat haar hoogtijdagen in de twintiger en dertiger jaren beleefde, kende een prachtige verscheidenheid aan artiesten en musici. Eén van de namen die zeker speciale aandacht verdient, is die van Ernest Tubb. De 'Texas Troubadour' had een supercarrière die een halve eeuw duurde. Tubb begon als een gewaardeerde imitator van zijn grote voorbeeld Jimmie Rodgers, maar wist na verloop van tijd een eigen unieke stijl te ontwikkelen die tot op heden nog velen inspireert. Vanaf de vroege veertiger jaren volgden de plaatsuccessen zich op voor Ernest Tubb en zijn invloed op de Country muziek is van grote betekenis.

Ernest Tubb werd als jongste van vijf kinderen geboren in 1914 te Crisp, Texas. De jonge Ernest groeide op omringd door de muziek van de vroege Country sterren zoals The Carter Family en Jimmie Rodgers. Op advies van één van zijn vrienden, Merwyn Buffington, begon Ernest met gitaar spelen. In mei 1933 overleed de allereerste legende van de Country muziek, Jimmie Rodgers. Tubb was een groot fan geworden van Rodgers en was dan ook geschokt dat zijn idool was overleden. Ernest Tubb besloot om een professioneel muzikant te worden en het geluid van wijlen Jimmie Rodgers te verspreiden. Op zoek naar werk en mogelijkheden reisde hij naar San Antonio, waar hij zijn oude vriend en mede-gitarist Merwyn Buffington ontmoette. Mede door het aandringen van Buffington kon Tubb zijn eerste baantje als presentator en muzikant voor een lokaal radiostation verkrijgen. In deze vroege jaren bleeft Tubbs bekendheid beperkt tot San Antonio en omstreken.

Dit veranderde toen Ernest Tubb besloot om de weduwe van Jimmie Rodgers te ontmoeten. Carrie Rodgers was gecharmeerd van Tubbs muzikale kwaliteiten. Aangezien zij nog wel wat invloed had op de grote platenbazen, kon zij Ernest aan een platencontract helpen. Voor de RCA platenmaatschappij nam Ernest Tubb enkele plaatkantjes op, inclusief twee odes aan Jimmie Rodgers, 'The Singing Brakeman'. Helaas voor Tubb en RCA verkochten de platen voor geen meter. Na een korte periode verliep het contract. Tubb wist echter van geen opgeven en bleef optreden als muzikant in cafés en voor kleine radiostations. 

Enkele jaren verstreken. Ernest Tubbs stijl bleef klinken zoals Jimmie Rodgers. In 1939 onderging Tubb een ingreep waarbij zijn keelamandelen werden verwijderd. Na afloop van de operatie kon Tubb niet meer jodelen en kon hij tot zijn grote schrik de Blue Yodel stijl van Rodgers niet meer evenaren. Hij moest op zoek naar alternatieven en al snel ontwikkelde hij zijn eigen zangstijl, een nasale maar aangename techniek. In april 1940 kon Tubb een contractje verkrijgen bij de Decca platenmaatschappij. Aldaar nam hij een plaat op die na verloop van tijd een klein succes zou worden, getiteld: ''Blue Eyed Elaine''. Decca besloot om het contract te verlengen. Naast zijn platencontract werkte Tubb voor een radiostation in Fort Worth in Texas, waar hij een gesponsorde radioshow presenteerde.

In de vroege wintermaanden van 1941 zong Ernest Tubb enkele nieuwe schijven vol voor Decca. Tijdens deze opnamesessies werd hij begeleid door een elektrisch gitarist die hij had leren kennen bij de radio, Fay ''Smitty'' Smith. De eerste plaat die uitgebracht werd was ''Walking the Floor over you''. Tot iedereens grote verbazing werd het een mega hit, want in enkele maanden werd één miljoen exemplaren verkocht. Het bleek later de eerste zogeheten 'Honky Tonk' plaat te zijn. Honky Tonk is een subgenre van de traditionele Country muziek, en Ernest Tubb kan als de uitvinder beschouwd worden. Tubb mengde de invloeden van Jimmie Rodgers met het elektrische en meer verfijnde geluid van de Western Swing en maakte daarmee een gloednieuw genre. 

Het grote succes van ''Walking the Floor over you'' betekende dat de carrière van Tubb een enorme opleving meemaakte. In 1941 verscheen Ernest Tubb in de film ''Fighting Buckeroos'', waarin hij het liedje vertolkte. Een jaar later verscheen hij in een tweede film getiteld ''Ridin' West''. Inmiddels was Tubb zó populair geworden dat hij in januari 1943 naar Nashville reisde om op te treden in het legendarische programma The Grand Ole Opry. Hij was de allereerste muzikant die een elektrische gitaar bespeelde in de Grand Ole Opry. Tussen 1942 en 1944 nam Tubb geen nieuwe grammofoonplaten op, aangezien een boycott binnen de platenindustrie alle studio's had platgelegd. In deze periode bleef hij echter wel uitgebreid concerten geven door heel het land, dikwijls samen met Pee Wee King en Roy Acuff. In het jaar 1944 keerde Tubb terug in de opnamestudio en de hits begonnen al snel weer te ontstaan.

Het nummer ''Try me one more time'' werd een # 2 hit op de Country hitlijsten in de vroege lente maanden van 1944. In de zomer van dat jaar arriveerde de allereerste # 1 hit voor Ernest Tubb, getiteld ''Soldier's Last Letter''. De volgende vijftien jaren zouden bijna alle singles van Ernest Tubb de top tien van de hitlijsten halen. In 1946 richtte hij zijn eigen begeleidende band op, genaamd The Texas Troubadours. In één jaar, van 1945 tot 1946, vergaarde Ernest Tubb zo'n vijftal van grote successen binnen de platenwereld. 

Begin 1947 opende Ernest Tubb zijn eigen platenwinkel in Nashville en later dat jaar trad hij op in de Carnegie Hall te New York. Hij was de eerste Country artiest om ooit op te treden in deze prestigieuze gelegenheid. Het was een bijzonder signaal dat Tubb veel had betekend om Country muziek door heel het land populair te maken. Enkele jaren daarvoor zou het ondenkbaar zijn geweest dat een 'platteland artiest' in Carnegie Hall op zou treden. In 1949 bereikte Ernest Tubb het hoogtepunt van zijn inmiddels legendarische carrière, met maar liefst dertien top tien plaatsuccessen. In 1949 en 1950 werkte hij ook samen met Red Foley en The Andrews Sisters. Ernest Tubb was dermate invloedrijk dat hij Hank Snow bij de Grand Ole Opry wist te introduceren en Hank Williams kon ondersteunen in de vroege jaren van diens carrière. 

Gedurende het overgrote gedeelte van de vijftiger jaren bleeft Ernest Tubb één der grootste sterren van de Country muziek. In de late jaren '50 werd het succes langzaam maar zeker wat minder, totdat hij in de vroege zestiger jaren steeds meer overschaduwd werd door de jonge zangers van de Rock and Roll en Rockabilly. Ondanks de verminderde successen op het gebied van platenverkoop, wist Tubb nog steeds concertzalen vol te krijgen en was zijn televisie show enorm populair. In 1966 werd er bij Ernest Tubb longemfyseen geconstateerd. De dokters adviseerden hem te stoppen met optreden, maar Tubb wist van geen stoppen. Tot in de vroege zeventiger jaren bleef hij onverminderd actief optreden en platen opnemen. In 1965 was hij de zesde genomineerde in de Country Music Hall of Fame en in 1970 werd hij gerekend tot de Nashville Songwriters International Hall of Fame. Helaas voor Tubb bleef het succes uit na de uitreikingen van deze prijzen. In 1975 moest de Decca platenmaatschappij, na meer dan dertig jaar, Ernest Tubb laten gaan. 

Tot 1982 bleef Ernest Tubb optreden. Inmiddels was hij dusdanig verzwakt dat hij tussen optredens door aan het zuurstof moest. Op 6 september 1984 overleed een invloedrijke legende van de Country muziek. Ernest Tubb was 70 jaar oud.