Rosemary Clooney 

Een dubbel gevoel bekruipt me, als ik begin te graven in mijn collectie naar de muziek van Rosemary Clooney (23 mei 1928 - 29 juni 2002).

Natuurlijk herinner ik me de liedjes die mijn moeder vroeger draaide en de vluchtige verwijzing van mijn vader in 1981 toen Shakin' Stevens een hit scoorde met This Ole House, dat het nummer veel ouder was en dat het origineel van Rosemary Clooney was.

Hieruit blijkt dat mijn kennis niet zo diep ging in die jaren, maar ook dat mijn vader het niet altijd bij het rechte eind had. Wie zal het hem kwalijk nemen.De oerversie van de componist Stuart Hamblen deed in Amerika al nauwelijks stof opwaaien en zal derhalve aan de andere kant van de oceaan niet of nauwelijks opgemerkt zijn.

Verdere naspeuring levert op dat hetgeen ik in mijn collectie heb, ongeveer de lijn volgt van wat in Nederland en Engeland hitgevoelig is geweest. Maar in hoeverre is dit representatief geweest voor het oeuvre van mevrouw Clooney?

Niet zo blijkt. Voor mij was haar rol in White Christmas, waarin zij optrad naast grootheden als Bing Crosby en Danny Kaye vastgebakken op mijn netvlies en waren met name de nummers 'Botch-A-Me' en 'Come on a my house' mij bekend doordat ze zich onderscheidden van de massa door de zwaar op klavecimbel leunende productie, waardoor de intro's iets direct herkenbaars hadden.

Het origineel van Botch-a-me dateert al uit 1940 en is getiteld Ba-Ba- Baciami piccina,en werd uitgevoerd door Alberto Rabagliati en ook het stuk Come on a my house is geen original in de uitvoering van Rosemary Clooney, maar is  naar verluidt al rond 1939 door Ross Bagdasarian en William Saroyan geschreven en was voor het eerst te horen in een productie genaamd The Son in 1950. Het nummer op zich valt terug te voeren op een Armeens volksliedje.

De grote verrassing voor mij zat echter in het feit dat de de grootste hits van Rosemary Clooney door haar met enige tegenzin zijn opgenomen. Het zogeheten 'novelty repertoire' was niet het genre van haar voorkeur.

In dat opzicht is het handig om eens te luisteren naar het nummer 'Grieving for you', dat zij opnam met Tony Pastor's orkest in 1947. De opname zou commercieel pas in1949 worden uitgebracht, maar was al wel in circulatie gebracht in maart 1948 op V-Disc 832a (a), onder de titel Grievin'.Deze opname laat een ontspannen zingende Clooney horen wiens vocalen het licht jazzy arrangement perfect aanvullen. Gezegend met een voortreffelijke dictie en afgemeten zuivere, heldere stem en een geweldige timing is dit nummer een prima staalkaart van waar zij toe in staat was en een voorbode voor het materiaal dat zij later in haar loopbaan zou opnemen.

Door de Rock en Roll ingehaald koos Clooney een "semi-retirement", aldus de All Music Guide to Jazz. Vanaf de late jaren 70 zagen we  echter de terugkeer van Clooney met een aantal voortreffelijk albums op het Concord label, onder meer uit het Great American Songbook . Er volgden albums gewijd aan  George en Ira Gershwin, Harold Arlen, Irving Berlin, Cole Porter, Jimmy van Heusen, Johnny Mercer.

Deze repertoirekeuze en haar samenwerkingen met Duke Ellington en Benny Goodman laten zien waar het hart van deze, in mijn ogen in Nederland, ondanks haar 7 hits, zwaar onderbelichte grootheid lag.

Artikelen (Log-in benodigd)

Muziek (Log-in benodigd)

Terug naar de index