Met het overlijden van Lou Bandy (19 april 1890 - 24 juni 1959) zou je kunnen stellen dat de het boek definitief gesloten werd, als we het hebben over de vroege geschiedenis van de nederlandse kleinkunst.

Kranten spraken over het heengaan van de laatste van de "oude grote drie". De andere twee waren zijn broer, Willy Derby en Kees Pruis.

In een interview haalt Wim Kan aan dat Lou Bandy als conferencier een veel geïmproviseerder vorm van spreken hanteerde dan hij. Veel vrijer van vorm en vooral niet aan tijd gebonden.

Kan zegt zelfs dat Bandy zijn toehoorders bewust "op de lange tour meeneemt" waaruit blijkt dat hij niet alleen de vorm, maar ook de inhoud tot in de puntjes beheerst.

Daarnaast schuwde Bandy ook het experiment niet. In de film "Het meisje met de blauwe hoed" uit 1934 zit zelfs een opname waarin Band met zichzelf duetteert.

In het boek Lou Bandy van Wandluis tot Landhuis (©Han Peekel 1977) wordt maar weer eens duidelijk dat het pijnlijk eenzaam is aan de top van de entertainment industrie en dat succes een tweesnijdens zwaard is.

Gerespecteerd en opgehemeld door collega's en vakgenoten, bejubeld door de pers, maar aan het einde, eenmaal teruggeworpen op zichzelf voornamelijk eenzaam, met weinig tot geen echte vrienden, bewijst het verhaal van Lou Bandy dat achter de glimlach van een clown (entertainer is hier meer op zijn plaats, ik weet het....) vaak een enorme eenzaamheid schuilt.

 Artikelen (Log-in nodig)

Muziek (Log-in nodig) 

<terug naar de Index>